De echo gaf aan dat er iets niet goed was...

Jullie zijn in de wolken…in verwachting van een kindje!! Je kan het wel van de daken schreeuwen. Het leven samen op de spreekwoordelijke wolk gaat beginnen! Vol blijdschap en nieuwsgierigheid ga je samen op naar de echo, waarop je ziet dat er iets niet goed is. Dit overkwam Lydia. In deze blog vertelt ze hoe zij ermee om ging en hoe het nu met hun gaat. 

Roel (mijn man) en ik hadden altijd al een enorme kinderwens. Het leek ons geweldig een kindje van ons samen te krijgen, ons erin te herkennen en onze liefde eraan kwijt te kunnen en het kindje groot te mogen brengen. Groot was dus onze blijdschap toen we na 3 jaar huwelijk ontdekten dat ik zwanger was. We gingen vol verwachting (letterlijk) op naar de eerste echo. En daar kregen we een grote verrassing… Er waren niet 1, maar 2 kindjes te zien! We waren in verwachting van een tweeling!

Roel had hier altijd op gehoopt, dus hij was door het dolle, ik moest het heel even verwerken. Ik besefte denk ik iets meer dat ik de 2 moest gaan dragen en baren. Maar al heel snel waren we samen in de wolken van dit wonder. Omdat er bij een tweeling-zwangerschap meer kans op complicaties is werd de volgende echo al snel ingepland. Bij de volgende echo zouden we ook de geslachten van de kindjes gaan zien, we zagen er zo enorm naaruit!

Toen ik op de bank lag vertelde de echoscopist precies wat ze zag. Ze zag: 2 placenta’s, 2 kloppende hartjes, ze waren goed gegroeid, de geslachten hielden ze nog heel even verstopt, en toen werd het wat stil. Na een tijdje zei ze: ‘het lijkt erop dat een van de kindjes een hand mist’. Ze probeerde het van verschillende kanten te bekijken, maar bleef bij haar conclusie. Voor de zekerheid haalde ze er een collega bij. Wij waren er eigenlijk van overtuigd dat ze het handje gewoon over het hoofd had gezien, of dat hij het even verstopte. Maar ook haar collega constateerde dat een van de kindjes een hand miste.

Dat het daarna 2 jongetjes bleken te zijn was voor ons niet meer zo belangrijk. We hielden ons groot, maar bij het verlaten van de ruimte lieten we onze tranen gaan. Toch wisten we direct: dit mannetje, onze Tijn, gaat ons wondertje worden! We hielden ons vast aan Jeremia 29:1 "Ik weet welke gedachten ik over u koester, luidt het woord des Heren, gedachten van vrede en niet van onheil, om u een hoopvolle toekomst te geven."

We kwamen in een medische molen terecht. De weken erna werden er allerlei onderzoeken gedaan om uit te sluiten dat er meer gerelateerde problemen zouden zijn. Hij bleek verder kerngezond te zijn. We baden voor een wonder en geloofden dat hij met 2 handjes ter wereld zou gaan komen!

Op de dag van de bevalling stond de kamer vol met medici. Er stonden kinderartsen klaar om Tijn op te vangen en direct uitgebreid te onderzoeken. Hij kwam op de wereld en werd meegenomen voor onderzoek. Daarna werd hij bij mij gelegd en werd er verteld dat hij inderdaad zijn rechterhand mist, maar verder helemaal gezond leek te zijn. En wij…waren zo intens gelukkig!!

Ondanks dat we echt hadden geloofd voor een wonder was het voor ons helemaal ok. We waren verliefd op onze Tijn en zijn broertje Loek. Er was geen teleurstelling. Er was vreugde. We wisten dat God een heel bijzonder plan met Hem had.

Geen moment hebben we getwijfeld aan God, of aan Zijn goede plan voor ons. We leven in een gebroken wereld en ook wij als christenen hebben soms te dealen met ziekten, verlies, lastige omstandigheden. Dit was niet Gods plan, maar God zal het laten meewerken ten goede!

Ik kan me herinneren dat ik een keer bij zijn wiegje stond en hij met zijn armpje in de lucht lag te slapen. Hij lag daar, zo klein en kwetsbaar. Toen kwamen de tranen. Ik ben over hem uit gaan uitspreken dat hij een zelfverzekerd, ondernemend en vrolijk ventje zou gaan worden met een enorm doorzettingsvermogen.

Ik ben gaan bidden dat hij een voorbeeld zou zijn voor velen. En Tijn werd ons wonder. Als eerste van de tweeling kon hij zijn veters strikken. We stonden met een aanpassing klaar om hem te leren fietsen, maar hij stapte zelf al op de fiets. Bij het revalidatiecentrum stonden ze versteld van zijn vorderingen, zijn doorzettingsvermogen, maar vooral van zijn zelfverzekerdheid.

Tegen de tienertijd mocht hij gaan oefenen met allerlei protheses. Die hij echt mechanisch kon gaan gebruiken, maar ook die hij op zou kunnen doen zodat het anderen niet zo snel op zou vallen. Hij vond het erg grappig om mee te oefenen, maar wilde er niks van weten: ‘Ik kan alles en vindt het prima als anderen het zien’. Hij vindt het leuk om er grapjes over te maken en houdt anderen graag voor de gek. Bijvoorbeeld als de pieten met pepernoten langskomen houdt hij zijn ‘rechterhand’ op, waar de pieten dan enorm om moeten lachen.

Inmiddels is onze kleine Tijn mij voorbij gegroeid en een enorme knul van 15 jaar geworden. Ook op de middelbare is hij degene die er grappen om en mee maakt. Zo krijgt hij de lachers weer op zijn hand (maar ja, de linker of de rechter? ;) ).

In de cursus "Genadig Moederschap" nemen Priscilla Docter en Linda de Groot je mee in nog meer eerlijke en persoonlijke verhalen over het moederschap. Heb jij je al aangemeld?